تا حالا اینجوری فکر نکرده بودم........چقدر خوبه راحت بود ...راحت نوشت....و خالی شد  سبک شد......حتی اگه هیچکی نباشه که بخونه..........

خستگی و دلمردگی چیزی نیست که روزی نباشه......صبح مثل همیشه ......اتوماتیک وار...........سرپا یه تیکه نون بزار دهن و مرتب کردن ریخته پاشا ......حالا تو این سکوت کارها حرفها تند تند رژه میرن تو مغز.....خودم می گم و خودم جواب میدم......هی نهیب می زنم هی خودم دل می سوزونم.....هی یاسی درس......امتحان نزدیکه......یاسی .......چرا ......اون شبی اونجوری کرد...انتظار نمی رفتااااااا.....عیب نداره همه خطا می کنند.....هی مسیجای بی جواب.....سر اخر دلم نیومد.......اما چه جوابی........بگذریم از دوست هر چه رسد نیکوست مگه نه بضعت ؟